1920 թ. հունվարին Ազգերի լիգան և առաջին հերթին Մեծ Բրիտանիան անսպասելի որոշեցին դե ֆակտո ճանաչել Անդրկովկասյան հանրապետությունների անկախությունը։ Պատճառներից հիմնականը դեպի Անդրկովկաս շարժվող Կարմիր բանակի ճանապարհին, ի դեմս նորանկախ պետությունների, պատվար կառուցելն էր։ Դե ֆակտո ճանաչումը հնարավորություն էր տալիս Մեծ Բրիտանիային օրինական ճանապարհով սպառազինել Անդրկովկասյան հանրապետություններին` ընդդեմ բոլշևիկների։ Արդյունքի մասին անհրաժեշտություն չկա երկար-բարակ խոսելու, այն բոլորին է հայտնի։
Վաշինգտոնյան եռակողմ հանդիպումը, ստորագրված հուշագիրն ու կայացված պայմանավորվածությունները որոշակի նմանություններ ունեն 1920-ի հիշյալ իրադարձությունների հետ։ Մասնավորապես, հայտնի «907 բանաձևի» չեղարկումը, որով վերացվում է ադրբեջանա-ամերիկյան ուղիղ ռազմական համագործակցության արգելքը։ Արգելքի վերացումն ուշագրավ է, թերևս, այն առումով, որ Միացյալ Նահանգներում հասկանում են՝ Ռուսաստանի լիարժեք վերադարձն Անդրկովկաս կարող է լինել միայն Ադրբեջանով, հետևաբար, ադրբեջանական պատվարն այսօրվանից կարիք ունի ամրացման։
Գարեգին Պետրոսյան